Nadat naar buiten kwam dat Osama Bin Laden door de Amerikanen was gevonden en bij een militaire actie om het leven was gekomen, gebeurde iets vreemds. Vreemd volgens de westerse normen en waarden, als je op tv de reactie zag van de mensen in Washington en New York. Zij waren uitzinnig van vreugde en vierden feest. Maar je zag ook dat een afbeelding van Bin Laden in de fik ging. In een ander shot werd een kind getoond dat een stuk papier omhoog hield met de tekst: Bin Laden is dead! Zomaar twee observaties die niet vaak te zien zijn in de westerse wereld.
Met een zekere afkeer kijken veel mensen doorgaans naar de agressieve of in elk geval emotionele demonstraties in landen buiten de westerse wereld, waarbij poppen die moeten doorgaan voor bijvoorbeeld de president van de Verenigde Staten in brand worden gestoken. Zo kijken we ook met verbazing naar een uitzinnige menigte die érg boos is over een bepaalde gebeurtenis. Dergelijke emoties tonen wij niet zo snel, tot wellicht dit voorval.
Maar is wat wij zien op tv ook de juiste vertolking van de gemoedstoestand van de inwoners van bijvoorbeeld New York of Washington? De dood van Bin Laden is voor veel inwoners van de VS bijzonder emotioneel en wie zijn wij om het uiten hiervan te veroordelen. Maar of het verbranden van een afbeelding van deze man daarbij hoort is de vraag. En een kind op straat laten lopen met een stuk papier met daarop de constatering dat de man dood is, is ook niet echt een weergave van wat wij allemaal snel zouden doen.
Maar de cameraman en verslaggever die aanwezig waren bij dat vreugdebetoon in beide steden, hebben wel één bepaalde kant opgekeken. De cameraman besloot dat het in brand steken van de afbeelding moest worden gedraaid, net zoals het kind met het stuk papier een shot was. Beide beelden gemonteerd tussen het vreugdebetoon geven echter wel een gekleurd en eenzijdig beeld. Immers, had de verslaggever de andere kant opgekeken, dan had hij een veel minder emotioneel betoon gezien.
Rondom de uitzinnige demonstratie van blijdschap ging het leven aan de andere kant van de camera namelijk gewoon door en daar zijn naar alle waarschijnlijkheid geen foto’s van Bin Laden in brand gestoken. Als de journalist ook die kant van het verhaal had laten zien, dan was een reëel beeld getoond. Nu waren de beelden schokkend, in die zin dat wij in het Westen ‘dus’ hetzelfde gedrag vertonen als mensen in verre oorden. Het genuanceerde, volledige beeld laten zien had beter gepast in de nieuwsvoorziening die wij in het Westen voorstaan.
Of moet de conclusie zijn dat ook rondom de emotionele demonstraties in verre landen het leven gewoon doorgaat? En dat de beelden van verbrandingen niet het algemene gevoel vertolken van de bevolking? Dan ga je toch op een andere manier naar dit soort berichtgeving kijken!
Marcel Paapst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten